Kynjaverur 

Það er ekki víst hvaða eiginleikum lífvera þarf að búa yfir til að teljast skrímsli, en margar kynjaverur ganga undir því nafni, því þeir eiginleikar eru breytilegir frá einum tíma til annars. Hitt er á hreinu að fólk hefur frá elstu tíð trúað á skrímsli og færa má rök fyrir því að sú trú sé enn til staðar.

Á fyrstu öld eftir Kristsburð kom út bókin Náttúrufræði Plíníusar. Þar var talað um þjóð hundshöfða fólks (cenocephali), dularfulla höfuðlausa íbúa Eþíópíu sem bera andlitið á bringunni (blemmyae), fiskætur (ichthyophagi), mannætur (anthropophagi) og einfótunga (sciopodes), svo eitthvað sé nefnt. Bókin varð að metsölubók og kirkjan lenti í krísu gagnvart tiltrú fólks á þessar ófreskjur; á sama tíma og þær stönguðust á við trúna var erfitt að hafna tilvist þeirra án skýringa. Ágústínus frá Hippó, helsti hugmyndafræðingur kirkjunnar, fann svar við gátunni sem ekki stangaðist á við lögmálið; ef þessar furðuþjóðir eru til þá eru þær sannarlega ófreskjur, en þær eru þá ófreskjur sem aðeins Skaparinn með sínum vilja hefur komið þar fyrir sem þær eru, því hans vilji stýrir gangi allra hluta og án hans er ekkert.

Þannig fæddist hin guðfræðilega útlegging á tilurð og tilgangi skrímsla, og næstu aldir á eftir voru skrifaðar ótal dýrafræðibækur þar sem finna mátti dýr, furðuskepnur og skrímsli hlið við hlið; pardus, dreka og ýmiss konar finngálkn svo sem kentára og mantíkórur – allt með guðfræðilegri útleggingu.

Framþróun vísinda og almennrar þekkingar hefur haldið áfram með síauknum hraða síðan þá og segja má að hún hafi ýtt skrímslunum og öðrum furðuverum út í horn nú á tímum þegar nær sérhver spilda jarðarinnar hefur verið könnuð í þaula. Þó eru alltaf einhverjir sem trúa enn á sæskrímsli, huldufólk og slíkar verur.