Kynjaverur 

Jikininki eða mannætudraugurinn er japanskur draugur í Búddatrú. Þeir borða lík sem áður voru trúlausar manneskjur, sjálfselskar, gráðugar  eða  bölvaðar. Þetta gera Jikininki á nótunni og þyrstir í nýlátin lík. Samt sem áður eru Jikininki ekki eins vondir og menn halda því þeim líður illa yfir því sem þau gera og harma þorsta sinn fyrir líkum. Þeir eru kallaðir svöngu draugarnir. Jikininki  hrjá ekki lík sem hafa hreina sál og lætur þá menn í friði. Jikinniki líta út eins og sundruð lík með nokkra ómannlega eiginleika eins og beittar klær eða sjálflýsandi augu. Fyrirbærið lítir hryllilega úr og þegar þeir lifandi rekast á  Jikininki verða þeir skelfingu lostnir. Sumir Jikininki geta tekið á sig mannsmynd og lifað venjulegu lífi á daginn.
            Goðsögnin Jikininki kemur frá sögum Búdda prestsins Muso Kokushi. Hann ferðaðist einn um fjöllin Mino þegar hann villtist. Það var mjög dimmt þegar hann rakst á heimili prests og bað um gistingu, en presturinn neitaði samstundis en sagði að hann gæti fundið mat og smáþorp í nágreninu. Muso fann þorpið og hitti mann sem bauð hann velkominn með mat og gistingu. Allt í einu hrökk Muso upp og ungur maður stóð hjá honum og sagði honum að faðir  sinn hefði dáið stuttu áður en Muso kom í þorpið. Hann hafði ekki sagt Muso þetta fyrr svo að honum liði ekki illa og fyndist hann ver óboðinn gestur. Allir íbúar þorpsins voru á leið í næsta þorp því lík áttu að vera einsömul án návist manna í eina nótt áður en það yrði jarðsett, annars myndi bölvun ríkja yfir þorpinu. Muso var prestur og sagðist muna jarða manninn og ætlaði að vera hjá líkinu yfir nótt, hann hræddist ekki illi púkana og andana sem ungi maðurinn talaði um. Muso var hjá líkinu og blessaði það þegar inn kom vera og gleypti í sig líkið. Musu varð mjög hræddur og þorði ekki að tala né hreyfa sig. Næsta dag þegar íbúar þorpsins komu til baka sagði Muso unga manninum hvað hafði ske en hann virtist alls ekki hissa. Muso spurði hvers vegna presturinn hinu megin við hólinn sem hann hafði fyrst spurt um gistingu, blessaði ekki líkið og sæi um athöfnina. Þá sagði ungi maðurinn að það væri ekki prestur hinu megin við hólinn og hefði ekki verið í mörg ár. Musu sneri aftur til síns heima en á leiðinni ætlaði hann að heimsækja prestinn því hann var viss um að hann væri þar. Hann fann prestinn sem hleypti honum samstundis inn þetta skiptið. Maðurinn baðst afsökunar og breytti sér í Jkininki, sagði Muso að hann væri Jkininki sem hafði étið líkið kvöldið áður og skammaðist sín mjög. Jkininki hafði lifað mjög sjálfselsku lífi sem prestur, aðeins hugsað um mat, förtog þjónustu. Þess vegna var hann endurfæddur sem Jkininki og neyddist til að lifa á líkum. Hann bað Muso að framkvæma Segaki-messuna svo að hann gæti farið úr hryllilega líkama Jikininki. Musu gerði eins og hann bað og samstundis hvarf Jkininki ásamt húsinu. Þar stóð Muso og á hans hægri hönd var gamall grafsteinn prests.