Kynjaverur 

Einhyrningar eiga sér langa sögu og finnast í þjóðtrú víða um heim. Elstu frásagnir einhyrninga má rekja til Austur-Asíu árið 2697 f.k. En síðan hefur frásögnin flakkað um heiminn og orðið fyrir breytingum.

 

Það gæti hugsast að frásagnir um einhyrninga komi frá frásögnum indverskra nashyrninga, þar sem ferðamenn komu að skoða nashyrningana en ýktu frásagnir síðar svo mikið að þær þróuðust í einhyrninga. Það stemmir því að fyrstu frásagnirnar einhyrninga koma þaðan.  Aðrir segja að þeir eigi uppruna sinn frá náhvölum þar sem horn einhyrninga er teiknað eins og horn náhvala í flestum heimildum. Horn nashyrninga er nefnilega gjörólíkt horni einhyrninga.  

 

Einhyrningum er lýst sem hvítum hesti með 45 sentímetra horn frá miðju höfði sínu. Biblían gerði tákn einhyrninginn að heilagleika, hreinlífi, heiðarleika, sakleysis og opinberun. Á miðöldunum var tákn hans öðruvísi og var hann tákn valdsins og veiðigyðjunnar Artemisar í Grikklandi til forna.

 

Einhyrningaveiði var vinsæl á miðöldum en þá var keppst um að veiða einhyrninga og nota duftið úr horni þeirra sem átti að eyða eitri úr eitruðum mat. Einhyrningar voru stolt dýr og vildu alls ekki láta fanga sig.                                                                                                                                       Í Austur-Asíu eru fyrstu merki um tilvist einhyrninga, eða k´i-lin, 2697 f.k. Hann var í öllum regnbogans litum.

Á Suður- Indlandi voru þeir kallaðir eale og yale. Þar höfðu þeir tvö horn á höfði sér. Í Persíu hin vegar hafði einhyrningurinn eða shadhahvar eitt horn og löðuðu önnur dýr að sér með tónlist sem kom úr horninu.